Siyasət əlindən qaça bilmirəm,
Muğanda siyasət, Mildə siyasət.
Biznesmen biryeli siyasət satır,
Hambal da gəzdirir beldə siyasət.
Siyasi doğulan ölür siyasi,
Gedənlər təzədən gəlir siyasi.
Gözəl də üzümə gülür siyasi,
Dodaqda siyasət, dildə siyasət.
Getmişik qış yuxusuna,
Yuxumuzu yozan kimdi…
Bu dünyanın gerçək üzün,
Oxuyan kim, yazan kimdi…
Əyri baxan düz aynadır,
Əksim mənə göz oynadır.
Hərə bir cür söz oynadır,
Qopuz bilmir ozan kimdi.
Yarıya bilmədim bu yarılardan,
Hər şeyim həyatda yarımçıq oldu.
Sən də ürəyimdən çıxıb gedəndən,
Elə bil canımdan yarım çıxıldı.
Yox imiş sevgidə sədaqətimiz,
Övlad kərəkmiydi vətənə biz tək?!.
Təkcə belə olduq vətənə sadiq;
Yarıya bölündük vətənimiz tək.
Əlimdən qələmi qırıb saldılar,
“özünü bir qədər yığışdır”-deyib.
Sözümü özümdə qərib saldılar,
Bu da bu yoldaki yağışdır-deyib.
Çəkdilər qabağa yaltağın birin,
Adıyla verdilər gözaydınlığı.
Amma ŞEİR yazan əsil ŞAİRİN,
Sandığa yük oldu söz aydınlığı.
Ona,əhsən,dedi özükimilər,
Nə etmək,kasıbın budu olanı…
Amma acmayıblar yekə əmilər,
Yalannan təpirlər gözə yalanı.
Meydanda ona bir at da verdilər;
Yüyənin özgədən oğurla-deyib.
At üstə hələ bir ad da verdilər,
Qal bu ilhamınla,ağırla-deyib.
Nə yüyən özünün,nə at özünün,
Utanıb düşsənə xalqın atından.
Şairin tanıyır bu xalq özünün,
Kim sənə ad verir xalqın adından?!.
Bu dərd sağalmayan söz yaramızdır,
Özündən çıxarır bu dərd adamı.
Şair arsız olmaz,öz aramızdı,
Nə söz adamısan,nə dərd adamı.
Ay günün adamı,dilə gəlirsən,
Sənnən də keçəcək ömürdən keçən…
Sən özün min ildir yaxşı bilirsən,
Bu xalq öz şairin özüdür seçən.
Kişilər, söyləyim əhvalatını ər kişinin,
Yəni ki, Azərbaycanlı olan nər kişinin.
Halına özgələri yandı, özü kam aldı,
“Doxsan üç”dən belə hər arzuya nakam qaldı.
Dilənir bir sırası, bir sırası hambaldı,
Ödəmir qarnını alnından axan tər kişinin
Şübhəsiz Azərbaycanlı Kələntər kişinin.
Qonaqların kabab kimi,
Ətimizi tıxdı, vətən!
Bizi fələk də yıxmazdı,
Kommunalın yıxdı, vətən!
Yaşadıqca itin ömrün,
Sümürüldü tütün ömrüm.
Banklarında bütün ömrüm,
Kriditə çıxdı,vətən!
Yazıq anam Azərbaycan.
Yalqız anam Azərbaycan.
Bu dünyaya göz açsam da qucağında,
Bir doyunca isimnədim ocağında.
Sən ey, satqın övladına
şərab kimi içilənin
Övladını böyütdükcə kiçilənim.
Sarayları işğal olan daxmam mənim.
Anamdan da doğmam mənim.
Işlər baş-ayaqdır hələ,rəhmətliyin oğlu!
Çimdik nə kar eylər kələ, rəhmətliyin oğlu?!
Şallaqla bular pöhrələnib mərtəbələnmiş,
Cəmdəkləri gündən-günə şişmiş, təpələnmiş.
Vicdanları paytaxt şəhərində səpələnmiş,
Aburları getmiş yelə, rəhmətliyin oğlu!
Gözəl, dur, çıx görüşünə,
Qapına bir qərib gəlib.
Səngərin gülü bitmədi,
Gülləsini dərib gəlib.
Baxma ki, əli soyuyub,
Ağır yol gəlib, uyuşub.
Köynəyini qanla yuyub,
Sinəsinə sərib gəlib.
Döndü zamanın üzü-qarğa dağ üstündədir,
Qonduğu yer qartalın tir budaq üstündədir.
Gülşənə bayquş gəlir gül qoparır yarpağın,
Bülbülü viranədə, fikri bağ üstündədir.
