Şairin tanıyır bu xalq özünün.

Əlimdən qələmi qırıb saldılar,
“özünü bir qədər yığışdır”-deyib.
Sözümü özümdə qərib saldılar,
Bu da bu yoldaki yağışdır-deyib.
Çəkdilər qabağa yaltağın birin,
Adıyla verdilər gözaydınlığı.
Amma ŞEİR yazan əsil ŞAİRİN,
Sandığa yük oldu söz aydınlığı.
Ona,əhsən,dedi özükimilər,
Nə etmək,kasıbın budu olanı…
Amma acmayıblar yekə əmilər,
Yalannan təpirlər gözə yalanı.
Meydanda ona bir at da verdilər;
Yüyənin özgədən oğurla-deyib.
At üstə hələ bir ad da verdilər,
Qal bu ilhamınla,ağırla-deyib.
Nə yüyən özünün,nə at özünün,
Utanıb düşsənə xalqın atından.
Şairin tanıyır bu xalq özünün,
Kim sənə ad verir xalqın adından?!.
Bu dərd sağalmayan söz yaramızdır,
Özündən çıxarır bu dərd adamı.
Şair arsız olmaz,öz aramızdı,
Nə söz adamısan,nə dərd adamı.
Ay günün adamı,dilə gəlirsən,
Sənnən də keçəcək ömürdən keçən…
Sən özün min ildir yaxşı bilirsən,
Bu xalq öz şairin özüdür seçən.

Loading

Bir cavab yazın

Sizin e-poçt ünvanınız dərc edilməyəcəkdir. Gərəkli sahələr * ilə işarələnmişdir